Podłoże dla tynku cienkowarstwowego powinno posiadać specyficzne właściwości. Wykonane starannie, zgodne z wymaganiami technologii, zapewnia układowi ocieplającemu wymaganą trwałość i odporność na uszkodzenia mechaniczne oraz estetykę i jednolitą fakturę tynku. Podłoże to określamy umownie jako warstwa zbrojeniowa, warstwa zbrojona lub warstwa bazowa.

Warstwę bazową dla tynku cienkowarstwowego wykonuje się przez nałożenie na styropianie lub innym materiale termoizolacyjnym masy klejącej o grubości 2 - 3 mm, w której zatopiona jest specjalna impregnowana tkanina szklana. Ze względu na spoiwo zastosowane do wykonania masy klejącej możemy wyróżnić:

1. Warstwę bazową mineralną.
2. Warstwę bazową mineralno-polimerową.
3. Warstwę bazową polimerową.

Najczęściej stosowanym spoiwem w firmowych systemach dociepleń jest cement szary, a masę klejącą uzyskuje się przez zmieszanie w wodzie sypkiej zaprawy klejącej.

Projektowanie warstwy bazowej sprowadza się do wyboru układu jednej lub dwu tkanin z włókna szklanego w tych miejscach na elewacji, w których przewiduje się zróżnicowaną odporność. Wskazówką są ogólne zalecenia wynikające z praktyki budowlanej oraz wyniki testów sprawdzających odporność na uszkodzenia mechaniczne, w zależności od zastosowanego wariantu układu siatek.

Ogólnie zaleca się zastosowanie w warstwie bazowej popularnej tkaniny z włókna szklanego o gęstości 150 - 200 g/m2, ułożonej w sposób zapewniający jej ciągłość na całej powierzchni budynku. Zabezpieczenie takie jest wystarczające przy instalowaniu systemu powyżej 2 m od poziomu terenu. Warstwa docieplenia od pierwszego rzędu płyt izolacyjnych do 2 m wysokości (czasami przyjmuje się do wysokości stropu pierwszej kondygnacji) wymaga dodatkowego wzmocnienia. W takim przypadku należy zastosować kombinację dwu siatek zatopionych oddzielnie w masie klejącej lub jedną o większej gęstości powierzchniowej. Trzeba pamiętać, że jako pierwszą instalujemy siatkę o większej gęstości i większych oczkach.

Jeżeli budynek jest ogrodzony i nie ma do niego dostępu osób trzecich, zazwyczaj można zrezygnować ze stosowania dodatkowego wzmocnienia warstwy bazowej.

Warianty warstwy bazowej

• Warstwa bazowa do powierzchni profilowanych.

Warstwę bazową do powierzchni profilowanych uzyskuje się przez zastosowanie delikatnej i wiotkiej tkaniny z włókna szklanego, o małej gęstości. Ten wariant stosuję się w przypadku, gdy powierzchnia elewacji jest urozmaicona elementami architektonicznymi; boniami, gzymsami, pilastrami, wykonanymi ze styropianu lub innego materiału termoizolacyjnego itd. Można ją stosować wszędzie tam, gdzie nie ma bezpośredniego dostępu do budynku, w szczególności na wyższych kondygnacjach.

• Warstwa bazowa do powierzchni płaskich

Warstwa bazowa do powierzchni płaskich - to typowe rozwiązanie. Uzyskuje się poprzez zastosowanie siatki z włókna szklanego o gęstości ok. 150 g/m2. Ten wariant stosuje się w przypadku, gdy powierzchnia elewacji jest płaska, wszędzie tam gdzie nie ma bezpośredniego dostępu do budynku, w szczególności powyżej 2 m. W przypadku domów ogrodzonych i dozorowanych często stosuje się to rozwiązanie bez ograniczeń.

• Warstwa bazowa wzmocniona do powierzchni profilowanych

Warstwę bazową wzmocnioną do powierzchni profilowanych uzyskuje się poprzez dwukrotne zastosowanie siatki z włókna szklanego do powierzchni profilowanych. Ten wariant występuje w przypadku, gdy powierzchnia elewacji jest urozmaicona detalem architektonicznym; boniami, gzymsami, pilastrami itd. Wariant stosowany jest zazwyczaj tam, gdzie jest możliwość bezpośredniego, nie dozorowanego dostępu do budynku. Typowym zastosowaniem jest rekonstrukcja fasad kamienic na poziomie parteru.

• Warstwa bazowa wzmocniona, o podwyższonej odporności do powierzchni płaskich

Warstwę bazową o podwyższonej odporności do powierzchni płaskich uzyskuje się poprzez zainstalowanie siatki z włókna szklanego o podwyższonej gęstości, zatopionej w masie klejącej lub dwu kolejno nałożonych na siebie warstw z tkaniną szklaną o gęstości ok. 150 g/m2. Ten wariant występuje w przypadku, gdy powierzchnia elewacji jest płaska, ale wymaga zwiększonej odporności na przypadkowe uszkodzenia tj. wszędzie tam gdzie jest bezpośredni dostęp do budynku, która jednak zabezpieczona jest przez właściwy dozór (na przykład ogrodzone budynki na terenie prywatnym). Wariant ten stosuje się do wysokości ok. 2 m od poziomu terenu, w przejściach, balkonach, bramach wjazdowych, przejazdach itp. oraz do zabezpieczania krawędzi układu dociepleniowego, gdy nie są stosowane specjalne listwy wzmacniające krawędzie (dwie warstwy tkaniny jako zabezpieczenie każdej krawędzi).

• Warstwa bazowa wzmocniona o wysokiej odporności do powierzchni płaskich

Warstwę bazową o wysokiej odporności do powierzchni płaskich uzyskuje się poprzez zainstalowanie tkaniny z włókna szklanego o wysokiej gęstości powierzchniowej jako pierwszej i o standardowej gęstości powierzchniowej jako drugiej. Ten wariant występuje w przypadku, gdy powierzchnia elewacji jest płaska i wymaga wysokiej odporności na przypadkowe uszkodzenia tj. wszędzie tam gdzie jest bezpośredni dostęp do budynku osób trzecich, bez możliwości dozoru. Wariant ten stosuje się głównie w obiektach publicznych i zamieszkania zbiorowego do zabezpieczenia elewacji do wysokości 2 m od poziomu terenu.

W tablicy 5 zestawiono wyniki testów odporności na uszkodzenia wykonanych wg procedury EIMA STD 101.86 dla układu ocieplającego dryvit z zastosowaniem firmowych składników.

Tablica 5. Minimalna i dopuszczalna energia uderzenia.