Technologie / Standard energetyczny domu:
Wskaźnik zapotrzebowania na ciepło

Jeżeli mówimy o wysokim standardzie energetycznym domu, to głównie z powodu jego energooszczędnej konstrukcji. Standard energetyczny domu jest kategorią obiektywną i mierzalną. Miarą standardu energetycznego jest zapotrzebowanie energii. O poziomie standardu energetycznego decydują przesłanki techniczne, natomiast walory estetyczne i subiektywne odczucia nie są brane pod uwagę. Istotna w ocenie standardu jest realizacja potrzeb użytkowych w sposób zapewniający jak najniższe sumaryczne zużycie energii. W przypadku domu mieszkalnego standard energetyczny określamy wielkością zapotrzebowanie energii do ogrzewania, które stanowi największy składnik w bilansie energetycznym domu. Inne funkcje użytkowe są uwzględniane w przypadku wystąpienia powiązań z funkcją ogrzewania.

Aby umożliwić porównanie standardu energetycznego różnych domów, a także określenie granicznej jego wartości, definiuje się wskaźniki zapotrzebowania na ciepło następująco:

Wzory Ev i Ea

gdzie:

EV Wskaźnik zapotrzebowania na ciepło w sezonie grzewczym odniesiony do kubatury części ogrzewanej w kWh/m3 a
EA Wskaźnik zapotrzebowania na ciepło w sezonie grzewczym odniesiony do powierzchni użytkowej części ogrzewanej w kWh/m2 a
Q Zapotrzebowanie na ciepło w całym sezonie grzewczym w kWh/a
V Kubatura ogrzewanej części budynku, obliczona zgodnie z Polską Normą dotyczącą zasad obliczania kubatury budynków, powiększona o kubaturę ogrzewanych pomieszczeń na poddaszu użytkowym lub w piwnicy i pomniejszona o kubaturę wydzielonych klatek schodowych, szybów wind, otwartych wnęk, loggii i galerii w m3
PU Powierzchnia użytkowa części ogrzewanej wyliczona zgodnie z Polską Normą w m2
A Suma pól powierzchni wszystkich ścian zewnętrznych (wraz z oknami i drzwiami balkonowymi), dachów i stropodachów, podłóg na gruncie lub stropów nad piwnicą nie ogrzewaną, stropów nad przejazdami, oddzielających część ogrzewaną budynku od powietrza zewnętrznego, liczonych po obrysie zewnętrznym w m3

Prawo budowlane w Polsce określa uzasadniony względami technicznymi i ekonomicznymi standard energetyczny budynku, definiując jego wartość graniczną. Standardowi granicznemu odpowiada znormalizowane zużycie energii do ogrzewania domu w typowym dla lokalnych warunków klimatycznych sezonie grzewczym. Procedura określenia tej wartości jest ściśle określona Polską Normą, która zakłada, że określone w ten sposób zużycie energii jest na racjonalnie niskim poziomie. Zgodnie z obowiązującymi wymaganiami zawartymi w rozporządzeniu w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie zużycie energii na ogrzewanie jest na racjonalnie niskim poziomie gdy spełniony jest warunek, że wskaźnik zapotrzebowania ciepła EV jest niższy od wartości granicznej wskaźnika, określonego w zależności od kształtu budynku. Oczywiście wraz z upływem czasu zmieniają się poglądy o tym, jakie zużycie energii można uznać za niskie i racjonalne. Wartości graniczne wskaźnika sezonowego zapotrzebowania na ciepło EV w zależności od współczynnika kształtu budynku A/V, określone przez aktualnie obowiązujące przepisy budowlane zamieszczono na wykresie.

Do wstępnych ocen standardu energetycznego wykorzystuje się również wskaźnik E odniesiony do powierzchni użytkowej domu. Sprzyja temu, udokumentowana w literaturze technicznej, wieloletnia praktyka charakteryzowania standardu energetycznego przy użyciu tego wskaźnika.

Wartości graniczne wskaźnika Ev (wykres)




audytor.net
Copyright(C) Krzysztof Presz, 2001-2009. Wszelkie prawa zastrzeżone. Kontakt: presz@audytor.net.
Ostatnia aktualizacja serwisu: 21-04-2013