W bilansie energetycznym domu zapotrzebowanie na ciepło do podgrzania powietrza wentylacyjnego stanowi składnik tym większy, im mniejsze są straty ciepła przez przegrody zewnętrzne, drzwi oraz okna, a więc im cieplejszy i bardziej energooszczędny jest dom. Zużyte powietrze jest usuwane z budynku, a wraz z nim tracone jest ciepło. Stan taki jest nieunikniony. To co można uczynić, to ograniczać wymianę powietrza do niezbędnego minimum oraz odzyskiwać część ciepła z zużytego powietrza.

Można wyobrazić sobie dom, który przypomina termos, a okna są szczelne. Do takiej sytuacji dochodziło głównie w wyniku nieprawidłowo wykonanej termomodernizacji. Prawie całkowite zamknięcie obiegu powietrza powoduje wzrost stężenia dwutlenku węgla, pary wodnej i innych substancji wydalanych przez organizm. W słabo wentylowanych domach mieszkańcy odczuwają brak komfortu, duszność i bóle głowy. W skrajnych sytuacjach dochodzi do tzw. syndromu chorego budynku - do skażenia biologicznego wywołującego u mieszkańców rozwój wielu chorób, głównie alergii.

Zapewnienie odpowiedniej wymiany powietrza jest elementem standardu energetycznego. Jak więc sprawdzić, czy wentylacja zapewnia odpowiednią jakość powietrza?

Na tak zadane pytanie możemy odpowiedzieć pośrednio. Skoro jakość powietrza zależy od obecności ludzi w pomieszczeniach, to o jakości powietrza możemy wnioskować analizując wilgotność powietrza, czy też stężenie dwutlenku węgla,. Wiadomo, że gdy okna są "zaparowane" świadczy to o nieprawidłowo działającej wentylacji. Bardziej precyzyjny pomiar uzyskamy monitorując stężenie dwutlenku węgla. Powietrze wydychane przez człowieka zawiera 2 - 3 % dwutlenku węgla. Dlatego powietrze w pomieszczeniach charakteryzuje wyższe stężenie dwutlenku węgla niż w powietrzu zewnętrznym. Stężenie rośnie w czasie pobytu mieszkańców. Usuwanie nadmiaru dwutlenku węgla zależy od intensywności wentylacji. Można przyjąć, że wentylacja jest prawidłowa, jeżeli koncentracja dwutlenku węgla nie przekracza wartości przy której odczuwamy dyskomfort.

Na wykresie przedstawiono przykład monitoringu stężenia dwutlenku węgla w sypialni zbyt szczelnego domu jednorodzinnego. Stężenie w okresie snu mieszkańców rośnie, przekraczając w punkcie maksimum pożądaną wartość ok. 2 do 3 razy. Dla porównania stężenie CO2 w powietrzu atmosferycznym wynosi ok. 350 - 450 ppm. Stężenie w pomieszczeniu zalecane normami różnych krajów wynosi do 1000 - 1500 ppa.